Yapıştırıcı Teknolojileri: Tarihçesi ve Çeşitleri

Yapıştırıcı, en basit anlatımıyla malzemeleri fonksiyonel bir şekilde bir arada tutabilen herhangi bir madde olarak tarif edilebilir. Genel bir terim olarak yapışkan bir bağ oluşturan çimento, zamk, tutkal ve macun gibi terimleri içerir.

Antik çağlardan beri antik yapıştırıcılar bilinmektedir. Erken dokunmamış bir kumaş olan papirüs, un macunu ile birbirine bağlanmış kamış bitkilerin liflerini içeriyordu. Bitüm, ağaç sahaları ve bal mumu, eski ve orta çağda sızdırmazlık malzemeleri (koruyucu kaplamalar) ve yapıştırıcılar olarak kullanılmıştır. Parıltılı el yazmalarının altın yaprakları yumurta akı ile kağıda yapıştırılmıştır. Ahşap nesneler balık, boynuz gibi materyallerden elde edilen tutkallarla yapıştırılmıştır. Hayvan ve balıklardan tutkal elde edilme teknolojisi 18. yüzyılda ilerlemiştir. 19. yüzyılda kauçuk ve nitroselüloz esaslı çimentolar tanıtılmıştır. Bununla birlikte, yapıştırıcı teknolojisindeki kararlı ilerlemeler için neredeyse 20. Yüzyıla kadar beklendi. Bu süre zarfında doğal yapıştırıcılar geliştirildi ve sonrasında piyasadaki doğal yapıştırıcıların yerini almak için birçok sentetiğin laboratuvarlardan çıktığı görülmektedir.

20. yüzyılın ikinci yarısında uçak ve havacılık endüstrilerinin hızlı büyümesi, yapıştırıcı teknolojisi üzerinde derin bir etki yarattı. Yüksek derecede yapısal mukavemete sahip olan ve hem yorgunluğa hem de zorlu çevre koşullarına karşı dirençli olan yapıştırıcılara olan talep, sonunda birçok endüstriyel ve evsel uygulamada kullanılan yüksek performanslı malzemelerin geliştirilmesine yol açmıştır